Nog even naar aanleiding van de posting van David.
Voor de Dremel kun je minuscule roterende staalborsteltjes krijgen. Daarmee kun je prima roest lokaal verwijderen. Dan een etsende epoxy primer erover en vervolgens lak. De lak kun je best met de hand aanbrengen: kwastje, rollertje of spuitbus.
Je mag het naar mijn idee ook best zien. Ik heb een berlina 1C uit 1963 met de originele lak. Daaraan zijn ook een aantal reparatietjes. Ze zijn slim en met zorg uitgevoerd. Maakt de auto best wel charmanter.
Je kunt een auto zoveel keer restaureren als je wilt maar hij is maar een keer origineel
Bijwerken van roestplekjes
-
Carlo
Re: Bijwerken van roestplekjes
Je kunt een auto zoveel keer restaureren als je wilt maar hij is maar een keer origineel...
Stof tot nadenken Huib, voor mij is dit de quote van de week!
Groet!
Carlo
Stof tot nadenken Huib, voor mij is dit de quote van de week!
Groet!
Carlo
-
william
Re: Bijwerken van roestplekjes
De quote is geleend van de amerikaanse verkoper van de Fulvia sport die een aantal weken geleden op E-bay aangeboden werd. Een orginele gepatineerde Fulvia Zagato 1200 met nr 818.132-1016. Werd overigens niet verkocht. Hoogste bod $6000. Je zou bijna zeggen dat mensen toch liever een volledig gerestaureerde lancia kopen dan een orgineel exemplaar met wat plekjes...
-
Huib
Re: Bijwerken van roestplekjes
Laten we zeggen dat men liever een opgeleukte Fulvia koopt. Een volledige restauratie kost al gauw 40.000 euro en dat geeft men er ook niet voor.
-
Joop
Re: Bijwerken van roestplekjes
Huib,
Als zo'n restauratie is afgerond (zoals bij de rode 3e serie, welke echt waanzinnig mooi is)hoe
gaat dat dan bij de taxatie....en krijg je hem dan ook voor dat bedrag verzekerd......
Gr,
Joop
Als zo'n restauratie is afgerond (zoals bij de rode 3e serie, welke echt waanzinnig mooi is)hoe
gaat dat dan bij de taxatie....en krijg je hem dan ook voor dat bedrag verzekerd......
Gr,
Joop
-
William
restaureren of opleuken
Dan kun je ze daarna dus beter in de brand steken. Het vervelende van restaureren aan 'gewone' klassiekers is toch dat je het vooral voor jezelf doet en niet voor de handel. Ik heb mijn 1200HF helemaal zelf gerestaureerd en zo'n HF restauratie kost vanwege enkele speciale onderdelen maar ongeveer een kwart meer dan een gewone coupe'. De restauratie kostte mij een hele bom duiten. Niet helemaal de 40000 euro waar Huib het over heeft maar wel een aardig eind in die richting. Maar zelfs een zeldzame HF is nooit voor dat geld te slijten. Was het een rotte E-type geweest waar je dat geld ingestopt had dan had je het er waarschijnlijk wel uit. Het gevolg is dat de gewonere autos zelden het restauratie niveau van een Ferrari of Lamborghini halen. Je gooit je geld weg als je dat doet. Ik ben bij Cremonini geweest in Modena. Hij is een spuiter die spuit voor shows als Pebble beach en Villa dÉste. Een spuitbeurt kost bij hem ongeveer 25 to 50 duizend euro. Zijn uurloon is echter slechts 45Euro. Het zit hem in de uren. Voor een Fulviaatje vraagt hij dus hetzelfde. Vandaar dat geen Fulvia ooit door hem werdt gespoten.
Wat ik wil zeggen is dat opleuken zoals Huib het noemt waarschijnlijk de verstandigste manier is om met een Fulvia om te gaan. Wanneer je 40000 euro aan een restauratie wilt en kunt uitgeven is het onverstandig dat aan een Fulvia te doen. Stop het dan in een Aurelia of Flaminia Sport...
Wat ik wil zeggen is dat opleuken zoals Huib het noemt waarschijnlijk de verstandigste manier is om met een Fulvia om te gaan. Wanneer je 40000 euro aan een restauratie wilt en kunt uitgeven is het onverstandig dat aan een Fulvia te doen. Stop het dan in een Aurelia of Flaminia Sport...
-
Huib
Re: restaureren of opleuken
Ik kom hier regelmatig een Fiat 1500, Cortina, Citroen GS en nog wat van dat spul in perfecte staat tegen. Al die restauraties hebben meer, veel meer gekost dan die autoos waard zijn. Ik vind het wel mooi dat een heer af en toe z'n verantwoordelijkheid neemt, zo'n auto weer terug brengt in de originele staat en hem bewaart voor het nageslacht. Ik geniet er van als ik ze tegen kom. Ik heb aan m'n kinderen overigens ook nooit zitten rekenen of ze wel op gingen brengen wat ze gekost hebben.
Als Celestina, m'n lichtblauw koepeke klaar is, dan praat je ook over een auto van 40.000 euro. Daar heb je zowat een Lexus voor. Ik zou haar niet willen ruilen tegen een Lexus, nog niet tegen twee Lexi. Nog onlangs wilde iemand z'n hagelnieuwe Saab cabrio ruilen tegen Elena, m'n afgeragde S1 koepeke. Ik niet dus.
Een architekt hier in de buurt rijdt een Porsche van een type van rond 1960. Ik vind dat autoos namen moeten hebben en geen nummers dus ik vergeet het type steeds. Hij heeft twee van die autoos. In prima staat. Hij weigert in een andere auto te rijden. Dus als ie veel mee moet nemen rijdt z'n vrouw achter de Porsche aan in de Volvo station car. Zo hoor het. Heeft niks met de portemonnaie te maken maar met karakter.
Op zich is er niks tegen een auto niet te restaureren maar gewoon te repareren. Waar ik wel moeite mee heb is dan dat het ding dan vervolgens weer verkocht wordt als "geheel gerestaureerd'. Restaureren betekent in mijn optiek weer terug brengen in de staat waarin die de auto was toen hij de fabriek verliet. Daarin mag je dan best wat varieren afhankelijk van het beoogde gebruik. Dus bijvoorbeeld met een modern laksysteem spuiten als je dagelijks met de auto gaat rijden ipv met nitrocellulose lak. Praktischer lijkt me dan ook om restaureren te definieren als levensvernieuwend en repareren als levensverlengend.
Ik sprak een tijdje geleden iemand die regelmatig autoos voor BMW restaureert. 2002tje restaureren kost gauw 150.000 euro. Als de mallen voor het schuim van de stoelen of de bovenkant van het dashboard en dat soort dingen indertijd zijn weggegooid dan kan het aardig oplopen.
Maar ook als het lijkt dat de auto nooit gaat opbrengen wat hij gekost heeft dan kun je het soms toch aardig mis hebben. Een paar decennia geleden werd London Bridge verkocht aan een Amerikaan. Hij liet de brug afbreken, naar Arizona transporteren en daar weer opbouwen midden in de woestijn. In de wijde omgeving was er nog geen sloot te bekennen. Weer zo'n Amerikaan met een gaatje in z'n hoofd dacht iedereen. Totdat je naar de aandelenkoersen van z'n bedrijf keek. Door alle publiciteit waren die verveelvoudigd.
Als ik langs het gekkenhuis rijd vraag ik me steeds af aan welke kant van het hek nu de echte gekken lopen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het er van af hangt naar welke kant de poort open gaat.
Als Celestina, m'n lichtblauw koepeke klaar is, dan praat je ook over een auto van 40.000 euro. Daar heb je zowat een Lexus voor. Ik zou haar niet willen ruilen tegen een Lexus, nog niet tegen twee Lexi. Nog onlangs wilde iemand z'n hagelnieuwe Saab cabrio ruilen tegen Elena, m'n afgeragde S1 koepeke. Ik niet dus.
Een architekt hier in de buurt rijdt een Porsche van een type van rond 1960. Ik vind dat autoos namen moeten hebben en geen nummers dus ik vergeet het type steeds. Hij heeft twee van die autoos. In prima staat. Hij weigert in een andere auto te rijden. Dus als ie veel mee moet nemen rijdt z'n vrouw achter de Porsche aan in de Volvo station car. Zo hoor het. Heeft niks met de portemonnaie te maken maar met karakter.
Op zich is er niks tegen een auto niet te restaureren maar gewoon te repareren. Waar ik wel moeite mee heb is dan dat het ding dan vervolgens weer verkocht wordt als "geheel gerestaureerd'. Restaureren betekent in mijn optiek weer terug brengen in de staat waarin die de auto was toen hij de fabriek verliet. Daarin mag je dan best wat varieren afhankelijk van het beoogde gebruik. Dus bijvoorbeeld met een modern laksysteem spuiten als je dagelijks met de auto gaat rijden ipv met nitrocellulose lak. Praktischer lijkt me dan ook om restaureren te definieren als levensvernieuwend en repareren als levensverlengend.
Ik sprak een tijdje geleden iemand die regelmatig autoos voor BMW restaureert. 2002tje restaureren kost gauw 150.000 euro. Als de mallen voor het schuim van de stoelen of de bovenkant van het dashboard en dat soort dingen indertijd zijn weggegooid dan kan het aardig oplopen.
Maar ook als het lijkt dat de auto nooit gaat opbrengen wat hij gekost heeft dan kun je het soms toch aardig mis hebben. Een paar decennia geleden werd London Bridge verkocht aan een Amerikaan. Hij liet de brug afbreken, naar Arizona transporteren en daar weer opbouwen midden in de woestijn. In de wijde omgeving was er nog geen sloot te bekennen. Weer zo'n Amerikaan met een gaatje in z'n hoofd dacht iedereen. Totdat je naar de aandelenkoersen van z'n bedrijf keek. Door alle publiciteit waren die verveelvoudigd.
Als ik langs het gekkenhuis rijd vraag ik me steeds af aan welke kant van het hek nu de echte gekken lopen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het er van af hangt naar welke kant de poort open gaat.
-
hans
Re: restaureren of opleuken
Mooie originele mening Huib !
Maar vind jij dat een dagdagelijkse auto zoveel mogelijk in originele staat moet blijven?
Ik zit er niet mee om bijvoorbeeld stoelen, die haal jij aan, best vervangen mogen worden door in-period sportstoelen, zeker in een sportief coupeke. Dat is soms voordeliger dan het echte spul namaken..
Hetzefde geld voor een stuur, ik had in mijn Fulviaatje zo'n afgekloven kunststofstuurje, nu een leren Personel sportstuur, pakt veel lekkerder vast en is in period.
gr Hans
Maar vind jij dat een dagdagelijkse auto zoveel mogelijk in originele staat moet blijven?
Ik zit er niet mee om bijvoorbeeld stoelen, die haal jij aan, best vervangen mogen worden door in-period sportstoelen, zeker in een sportief coupeke. Dat is soms voordeliger dan het echte spul namaken..
Hetzefde geld voor een stuur, ik had in mijn Fulviaatje zo'n afgekloven kunststofstuurje, nu een leren Personel sportstuur, pakt veel lekkerder vast en is in period.
gr Hans
-
Huib
Re: restaureren of opleuken
Was weer een mooie dag vandaag, Hans. Bijna perfect. Lekker in de Fulvia gereden. Uitgebreide proefrit met een Flavia Vignale die weer een echte auto begint te worden. Kapje open natuurlijk met het mooie weer.
Door omstandigheden kwam ik wat later thuis. Meteen de keuken in. Koken is immers te belangrijk om aan vrouwen over te laten. In de relatief korte tijd maak ik van een dooie kip toch nog een culinair hoogstandje waarmee ik dan swingend de kamer binnen kom. Oei, dat is schrikken. Heeft Annabel de Dolcetto in glazen geschonken die lekker makkelijk in de vaatwasser gaan. Het moet niet gekker worden.
Ik ken Annabel al 40 jaar. We zijn al 34 jaar getrouwd. Nog nooit heeft ze een foutje gemaakt. Annabella, la Gazella du Tasili. Nog steeds la piu bella donna del mondo. Ik hoorde onlangs dat 2% van de dominees atheïst is. Nou, daar zit ik verder niet mee. M'n oude aardrijkskunde leraar was ook nooit in Nieuw Guinea geweest en hij wist toch alles van de Papoea’s. Maar de Dolcetto in glazen die lekker makkelijk in de vaatwasser gaan .... Dat moet geen tweede keer gebeuren. Dan gaat die vaatwasser er uit. Dan was ik wel met het handje af. Er zijn grenzen.
Maar het ging over een andere belangrijke zaak, over een Fulvia. Honderden, misschien wel duizenden lieve mensen hebben die mooie auto voor jou gemaakt. Van de een had een kind net de diarree. Van een ander was de schoonmoeder net overleden. De oudste dochter van Guiseppe was ongetrouwd zwanger. Van de ander net de oudste zoon misdienaar geworden. Kortom al die mensen met hun emoties, problemen en vreugdes hebben toch die mooie auto voor jou gemaakt. Ik kom ze nog wel eens tegen. En opaatje die nog de bumpers van de Aurelia heeft geklopt. De man die bij Touring de bekleding maakte. Of pa die de motor van de Aurelia had ontworpen. Ze spreken er nog allemaal gepassioneerd over. Ze zijn nog allemaal trots op hun werk.
Ik heb onlangs een 2C gekocht van een oude heer in Ancona. Hij was voor de oorlog coureur en reed op Alfa Romeo in het fabrieksteam. Toen hij in 1965 met pensioen ging kocht hij de 2C. Hij had de auto al die jaren goed verzorgd maar het ging niet meer. Nog best een krasse oude baas van over de 90 maar z’n ogen waren niet meer zo goed. Er zaten dan ook wat schrammen van de garagedeur op de auto. Hij stond te huilen toen ik met de auto wegreed. Elena, de 1967 coupe waar ik nu mee rijd kocht ik een paar jaar terug van een oude dame in Modena. Ze had de auto van haar man gekregen voor haar 53ste verjaardag. Hoewel haar man was overleden had ze de auto toch goed onderhouden en er ieder jaar nog een ritje mee gemaakt. Maar op haar 86ste ging het niet meer. Ze kon het niet aan toen ik de auto op de trailer laadde. Ik heb het met haar zoon afgehandeld. Zulke auto’s houden we toch in ere!
En nog even aanhakend bij m’n posting hierboven in zake de waarde van de auto, ik heb door het rijden in de Fulvia veel nieuwe mensen leren kennen. Hier in Nederland en Belgie maar ook in andere landen als Frankrijk en Italië. Allemaal bijzondere mensen. Ik kom op plaatsen en in situaties die ik anders nooit voor mogelijk had gehouden. Dat is me meer waard dan alle miljoenen van de wereld bij elkaar. Ik denk dat dat makkelijker gaat als de auto in evenwicht is.
Als student werkte ik part time bij de importeur van o.a. de Quad luidsprekers die toen al bekend stonden om hun natuurlijke weergave. We hadden een dealer die eens per jaar een hotel afhuurde en in al die kamers importeurs hun apparatuur liet demonstreren. Het viel me op dat mensen onze luidsprekers de eerste drie keer voorbij liepen. Waarom? Het geluid was in evenwicht. Er viel niets op. Toen leerde ik dat als iemand van een luidspreker zegt “Er zit een mooi hoog in” dan zit er te veel hoog in want dat valt op. Als iemand zegt “Daar zit een mooie bas in”, dan zit er te veel laag in want dat valt hem op. Iedere luidsprekerfabrikant weet dat tegenwoordig. In ieder luidspreker zit te veel hoog en te veel laag. De echte kenners herkennen natuurlijk altijd meteen iets wat in evenwicht is.
Door omstandigheden kwam ik wat later thuis. Meteen de keuken in. Koken is immers te belangrijk om aan vrouwen over te laten. In de relatief korte tijd maak ik van een dooie kip toch nog een culinair hoogstandje waarmee ik dan swingend de kamer binnen kom. Oei, dat is schrikken. Heeft Annabel de Dolcetto in glazen geschonken die lekker makkelijk in de vaatwasser gaan. Het moet niet gekker worden.
Ik ken Annabel al 40 jaar. We zijn al 34 jaar getrouwd. Nog nooit heeft ze een foutje gemaakt. Annabella, la Gazella du Tasili. Nog steeds la piu bella donna del mondo. Ik hoorde onlangs dat 2% van de dominees atheïst is. Nou, daar zit ik verder niet mee. M'n oude aardrijkskunde leraar was ook nooit in Nieuw Guinea geweest en hij wist toch alles van de Papoea’s. Maar de Dolcetto in glazen die lekker makkelijk in de vaatwasser gaan .... Dat moet geen tweede keer gebeuren. Dan gaat die vaatwasser er uit. Dan was ik wel met het handje af. Er zijn grenzen.
Maar het ging over een andere belangrijke zaak, over een Fulvia. Honderden, misschien wel duizenden lieve mensen hebben die mooie auto voor jou gemaakt. Van de een had een kind net de diarree. Van een ander was de schoonmoeder net overleden. De oudste dochter van Guiseppe was ongetrouwd zwanger. Van de ander net de oudste zoon misdienaar geworden. Kortom al die mensen met hun emoties, problemen en vreugdes hebben toch die mooie auto voor jou gemaakt. Ik kom ze nog wel eens tegen. En opaatje die nog de bumpers van de Aurelia heeft geklopt. De man die bij Touring de bekleding maakte. Of pa die de motor van de Aurelia had ontworpen. Ze spreken er nog allemaal gepassioneerd over. Ze zijn nog allemaal trots op hun werk.
Ik heb onlangs een 2C gekocht van een oude heer in Ancona. Hij was voor de oorlog coureur en reed op Alfa Romeo in het fabrieksteam. Toen hij in 1965 met pensioen ging kocht hij de 2C. Hij had de auto al die jaren goed verzorgd maar het ging niet meer. Nog best een krasse oude baas van over de 90 maar z’n ogen waren niet meer zo goed. Er zaten dan ook wat schrammen van de garagedeur op de auto. Hij stond te huilen toen ik met de auto wegreed. Elena, de 1967 coupe waar ik nu mee rijd kocht ik een paar jaar terug van een oude dame in Modena. Ze had de auto van haar man gekregen voor haar 53ste verjaardag. Hoewel haar man was overleden had ze de auto toch goed onderhouden en er ieder jaar nog een ritje mee gemaakt. Maar op haar 86ste ging het niet meer. Ze kon het niet aan toen ik de auto op de trailer laadde. Ik heb het met haar zoon afgehandeld. Zulke auto’s houden we toch in ere!
En nog even aanhakend bij m’n posting hierboven in zake de waarde van de auto, ik heb door het rijden in de Fulvia veel nieuwe mensen leren kennen. Hier in Nederland en Belgie maar ook in andere landen als Frankrijk en Italië. Allemaal bijzondere mensen. Ik kom op plaatsen en in situaties die ik anders nooit voor mogelijk had gehouden. Dat is me meer waard dan alle miljoenen van de wereld bij elkaar. Ik denk dat dat makkelijker gaat als de auto in evenwicht is.
Als student werkte ik part time bij de importeur van o.a. de Quad luidsprekers die toen al bekend stonden om hun natuurlijke weergave. We hadden een dealer die eens per jaar een hotel afhuurde en in al die kamers importeurs hun apparatuur liet demonstreren. Het viel me op dat mensen onze luidsprekers de eerste drie keer voorbij liepen. Waarom? Het geluid was in evenwicht. Er viel niets op. Toen leerde ik dat als iemand van een luidspreker zegt “Er zit een mooi hoog in” dan zit er te veel hoog in want dat valt op. Als iemand zegt “Daar zit een mooie bas in”, dan zit er te veel laag in want dat valt hem op. Iedere luidsprekerfabrikant weet dat tegenwoordig. In ieder luidspreker zit te veel hoog en te veel laag. De echte kenners herkennen natuurlijk altijd meteen iets wat in evenwicht is.