Geen mayonaise en ook geen asperges
Posted: 26 Apr 2004, 23:06
Paar maanden terug was er een posting over mayonaise aan de olievuldop. Elena, m'n Lancia blauwe S1 coupe uit 1967 had toen ook flink last van mayonaise. Niet alleen zat het olievulpotje steeds helemaal vol maar ook zat er een flinke portie mayo in het luchtfilter en aan de peilstok.
2 a 3 weken geleden ben ik weer eens op zoek gegaan naar de oorzaak van een aantal symptomen en deze keer had ik de oorzaak meteen. In uitlaatklep #3 had het klepstelboutje een krater geslagen van 2,5mm diep en in uitlaatklep #1 een kuiltje van 1 mm diep. Met de uitlaatkleppen van 2 en 4 was er niets aan de hand. Die uitlaatkleppen zaten er nog maar 20.000km in.
Met kleppenstellen overbrugt het voelermaatje de put en meet je gewoon 0,25mm. In werkelijkheid was de speling op #3 zo'n 3 mm. Hij ging dus nauwelijks open.
Na het vervangen van uitlaatkleppen waren de volgende symptomen verdwenen:
1. tikken van de kleppen.
2. mayonaise. Redenatie: de uitlaatgassen konden niet meer via de uitlaatkleppen weg dus gingen naar beneden naar het carter. Een van de producten van de verbranding is water. Dat water kwam in de olie, verdampte en condenseerde op de koudere plaatsen.
3. gestegen benzineverbruik. Loopt nu weer 1 op ruim 13
4. pingelen op euro 95. De overgebleven hete gassen hielpen mee om het nieuwe mengsel te vroeg te ontsteken.
5. pfff pfff pfff geluid alsof het uitlaatspruitstuk lek was. Redenatie: de achtergebleven uitlaatgassen ontsnapten via de inlaatkleppen zodra deze opengingen.
Deze keer meteen maar rubbertjes op de inlaatkleppen gemonteerd zodat het olieverbruik nu ook gedaald is naar 1 liter op 4 a 5.000km.
Na de hele operatie liep Elena weer als een tierelier.
Een week geleden de kopbouten nagetrokken en nog eens kleppengesteld.
Nadat ik gisteren de stuurkolom had gemonteerd in een donkerblauwe Fulvia was het moment aangebroken om Elena weer eens te trakteren op een flink aantal kilometers en Annabel op asperges. Nu is er in Belgie achter in de Ardennen vlakbij de Luxemburgse grens een streek waar uitstekende asperges gekweekt worden. In meerdere restaurants weet men daarmee een voortreffelijk asperges menu voor te schotelen. Als je in de omgeving vraagt word je in de regel naar een restaurant midden in de wildernis gestuurd. In dat restaurant kun je uitstekend eten. Het heeft zelfs minstens een Michelin ster. Maar je moet daar eigenlijk toch niet wezen. Je denkt dat je aan het einde van de wereld zit maar je kunt tussen het sterrenrestaurant en het kasteel door en dan naar rechts. Mag formeel niet met de auto maar ik heb er nog nooit een agent gezien. Even verder parkeer je bij het meertje en loop je naar beneden. Vlak bij de waterval is het dan. Het lijkt een kruising tussen een vervallen boerderij en een theehuisje. Hier moet je zijn als je asperges wilt eten en het vrouwtje wilt verwennen.
Dus gauw een route ingetekend. Van Breda via Ulicoten, Baarle Nassau, Turnhout, Tongeren, Durbuy, Bastogne, La Roche naar het doel. Ruim 300 km over binnenwegen door de Kempen en de Ardennen in de mooiste tijd van het jaar en dan nog eens in een Fulvia coupe. Wat kan daar tegen op?
En jongens, jongens wat rijdt zo'n koepeke toch fijn. Motortje weer als een naaimasjien. Geen speling op het stuur. Door Ome Leen precies goed op spanning gezetten veren. De Carbon schokbrekers met nog maar 50.000 km er op (ik heb trouwens weer nieuwe voorraad binnen). Verse Michelin 165/80x13 banden. En op de radio een Belgische zender met enkel muziek uit de 60er jaren. Als het aan mij lag reed ik 365 dagen per jaar van 06:00 tot 22:00 in het koepeke.
Na Tongeren kom je al rap in het gebied van de boerderijen volgens het principe van de kastelenbouw met flinke schuren. Prachtige landschappen en buiten de typisch toeristische plaatsen als Durbuy en Bastogne heel weinig verkeer. Lekker scheuren dus. En zowat alle plaatsnamen roepen wel weer herinneringen op aan een Tulpenrallye, SLS of Horneland. Als je tegen m'n dochter Daverdisse zegt, heeft ze snachts weer een nachtmerrie. Ik kan me nog goed herinneren dat we daar ooit midden in de nacht met 7 autoos boven op een heuvel stonden. Twee Fulvia's nog wel. Een van mij (die ik eerder op de dag al goed in de kreukels had gereden) en de Zagato van Jan. We waren allemaal volledig de weg kwijt.
Als ik in de buurt van Bastogne kom kan ik toch nooit nalaten door het centrum te rijden. Zo'n dikke 40 jaar geleden reden we daar ook. Ons Pa had dan ons Ma, de 4 kinderen en de heel kampeeruitrusting in z'n Ford Perfect geladen. Als je naar Zwitserland en Italie ging reed je dwars door Eindhoven, Weert, Maastricht, Luik, Bastogne, Luxemburg enzovoorts. Drie weken later kwam je dan weer terug. In die tijd had men in Italie de friet nog niet uitgevonden. Dat was afzien. Op de terugweg was het dus friet eten geblazen in Bastogne. 's Morgens vroeg of midden in de nacht. Maakte niet uit. Bij het frietkot op de grote markt in Bastogne werd halt gehouden. Het frietkot staat er nog steeds maar halt houden is niet mogelijk. Stapvoets in de file door het centrum schuiven is nog overgebleven.
Daarna is er weer heel veel mooie en vooral vrije natuur. Dan blijkt toch elke keer weer hoe meesterlijk de ontwerpers van de Fulvia daar rekening mee hebben gehouden en de kont op precies de goede hoogte hebben gemaakt.
Om 2 uur waren we uit Breda vertrokken en precies om 7 uur stonden we voor het restaurant. Ruim 300 km in 5 uur zonder een meter snelweg en er uitgeruster uitstappen dan je er in stapte. Dat gaat alleen met een Fulvia coupe! Da's niet helemaal waar trouwens. Gaat ook met een Flavia coupe en een Flaminia coupe. Met de Flaminia is het wel trainen. Als ik daar een nachtje mee had doorgereden had ik geen knieen meer over vanwege die zware pedalen.
Maar jeminee. Niet alleen gaat het asperges menu pas in op 28 april, het restaurant was ook nog eens gesloten. Gelukkig hebben de Belgen het allemaal prima geregeld. Het land is voorzien van precies het goede aantal frietkotten. Maar willen we dat???
Een van onze vaste pleisterplaatsen is Jesus Eik. Voor degenen die Jesus Eik niet kennen: de eerste afslag op de weg van Brussel naar Namen en Luxemburg. Het dorp bestaat uit een kerk volgens het principe van de kathedralenbouw en verder enkel restaurants, wel 20. Vanaf de kerk de eerste twee restaurants op de rechterkant zijn bij ons favoriet. Echt van die typische bruine eetschuren waar Suske, Wiske, Lambiek, Jerommeke, Kuifje en consorten volgens mij ook nog een dubbele entrecote gegeten hebben.
Maar Jesus Eik is toch nog anderhalf uur rijden vanwaar we stonden. Dus toch maar ter plaatse bij Tante Laure gegeten. Biefstukje friet met Roquefort saus (die van mij is beter) gevolgd door een flinke ijsco.
En over de snelweg terug met een gangetje van 140. Precies om middernacht stonden we weer thuis op de oprit. Mooi dagje.
Als je een auto zoekt waarin je 5 uur kunt rijden om asperges te eten en te ontdekken dat het restaurant gesloten is en om dan in twee en een half uur over de snelweg weer naar huis te scheuren, dan zou ik geen betere auto weten dan een Fulvia coupe.
2 a 3 weken geleden ben ik weer eens op zoek gegaan naar de oorzaak van een aantal symptomen en deze keer had ik de oorzaak meteen. In uitlaatklep #3 had het klepstelboutje een krater geslagen van 2,5mm diep en in uitlaatklep #1 een kuiltje van 1 mm diep. Met de uitlaatkleppen van 2 en 4 was er niets aan de hand. Die uitlaatkleppen zaten er nog maar 20.000km in.
Met kleppenstellen overbrugt het voelermaatje de put en meet je gewoon 0,25mm. In werkelijkheid was de speling op #3 zo'n 3 mm. Hij ging dus nauwelijks open.
Na het vervangen van uitlaatkleppen waren de volgende symptomen verdwenen:
1. tikken van de kleppen.
2. mayonaise. Redenatie: de uitlaatgassen konden niet meer via de uitlaatkleppen weg dus gingen naar beneden naar het carter. Een van de producten van de verbranding is water. Dat water kwam in de olie, verdampte en condenseerde op de koudere plaatsen.
3. gestegen benzineverbruik. Loopt nu weer 1 op ruim 13
4. pingelen op euro 95. De overgebleven hete gassen hielpen mee om het nieuwe mengsel te vroeg te ontsteken.
5. pfff pfff pfff geluid alsof het uitlaatspruitstuk lek was. Redenatie: de achtergebleven uitlaatgassen ontsnapten via de inlaatkleppen zodra deze opengingen.
Deze keer meteen maar rubbertjes op de inlaatkleppen gemonteerd zodat het olieverbruik nu ook gedaald is naar 1 liter op 4 a 5.000km.
Na de hele operatie liep Elena weer als een tierelier.
Een week geleden de kopbouten nagetrokken en nog eens kleppengesteld.
Nadat ik gisteren de stuurkolom had gemonteerd in een donkerblauwe Fulvia was het moment aangebroken om Elena weer eens te trakteren op een flink aantal kilometers en Annabel op asperges. Nu is er in Belgie achter in de Ardennen vlakbij de Luxemburgse grens een streek waar uitstekende asperges gekweekt worden. In meerdere restaurants weet men daarmee een voortreffelijk asperges menu voor te schotelen. Als je in de omgeving vraagt word je in de regel naar een restaurant midden in de wildernis gestuurd. In dat restaurant kun je uitstekend eten. Het heeft zelfs minstens een Michelin ster. Maar je moet daar eigenlijk toch niet wezen. Je denkt dat je aan het einde van de wereld zit maar je kunt tussen het sterrenrestaurant en het kasteel door en dan naar rechts. Mag formeel niet met de auto maar ik heb er nog nooit een agent gezien. Even verder parkeer je bij het meertje en loop je naar beneden. Vlak bij de waterval is het dan. Het lijkt een kruising tussen een vervallen boerderij en een theehuisje. Hier moet je zijn als je asperges wilt eten en het vrouwtje wilt verwennen.
Dus gauw een route ingetekend. Van Breda via Ulicoten, Baarle Nassau, Turnhout, Tongeren, Durbuy, Bastogne, La Roche naar het doel. Ruim 300 km over binnenwegen door de Kempen en de Ardennen in de mooiste tijd van het jaar en dan nog eens in een Fulvia coupe. Wat kan daar tegen op?
En jongens, jongens wat rijdt zo'n koepeke toch fijn. Motortje weer als een naaimasjien. Geen speling op het stuur. Door Ome Leen precies goed op spanning gezetten veren. De Carbon schokbrekers met nog maar 50.000 km er op (ik heb trouwens weer nieuwe voorraad binnen). Verse Michelin 165/80x13 banden. En op de radio een Belgische zender met enkel muziek uit de 60er jaren. Als het aan mij lag reed ik 365 dagen per jaar van 06:00 tot 22:00 in het koepeke.
Na Tongeren kom je al rap in het gebied van de boerderijen volgens het principe van de kastelenbouw met flinke schuren. Prachtige landschappen en buiten de typisch toeristische plaatsen als Durbuy en Bastogne heel weinig verkeer. Lekker scheuren dus. En zowat alle plaatsnamen roepen wel weer herinneringen op aan een Tulpenrallye, SLS of Horneland. Als je tegen m'n dochter Daverdisse zegt, heeft ze snachts weer een nachtmerrie. Ik kan me nog goed herinneren dat we daar ooit midden in de nacht met 7 autoos boven op een heuvel stonden. Twee Fulvia's nog wel. Een van mij (die ik eerder op de dag al goed in de kreukels had gereden) en de Zagato van Jan. We waren allemaal volledig de weg kwijt.
Als ik in de buurt van Bastogne kom kan ik toch nooit nalaten door het centrum te rijden. Zo'n dikke 40 jaar geleden reden we daar ook. Ons Pa had dan ons Ma, de 4 kinderen en de heel kampeeruitrusting in z'n Ford Perfect geladen. Als je naar Zwitserland en Italie ging reed je dwars door Eindhoven, Weert, Maastricht, Luik, Bastogne, Luxemburg enzovoorts. Drie weken later kwam je dan weer terug. In die tijd had men in Italie de friet nog niet uitgevonden. Dat was afzien. Op de terugweg was het dus friet eten geblazen in Bastogne. 's Morgens vroeg of midden in de nacht. Maakte niet uit. Bij het frietkot op de grote markt in Bastogne werd halt gehouden. Het frietkot staat er nog steeds maar halt houden is niet mogelijk. Stapvoets in de file door het centrum schuiven is nog overgebleven.
Daarna is er weer heel veel mooie en vooral vrije natuur. Dan blijkt toch elke keer weer hoe meesterlijk de ontwerpers van de Fulvia daar rekening mee hebben gehouden en de kont op precies de goede hoogte hebben gemaakt.
Om 2 uur waren we uit Breda vertrokken en precies om 7 uur stonden we voor het restaurant. Ruim 300 km in 5 uur zonder een meter snelweg en er uitgeruster uitstappen dan je er in stapte. Dat gaat alleen met een Fulvia coupe! Da's niet helemaal waar trouwens. Gaat ook met een Flavia coupe en een Flaminia coupe. Met de Flaminia is het wel trainen. Als ik daar een nachtje mee had doorgereden had ik geen knieen meer over vanwege die zware pedalen.
Maar jeminee. Niet alleen gaat het asperges menu pas in op 28 april, het restaurant was ook nog eens gesloten. Gelukkig hebben de Belgen het allemaal prima geregeld. Het land is voorzien van precies het goede aantal frietkotten. Maar willen we dat???
Een van onze vaste pleisterplaatsen is Jesus Eik. Voor degenen die Jesus Eik niet kennen: de eerste afslag op de weg van Brussel naar Namen en Luxemburg. Het dorp bestaat uit een kerk volgens het principe van de kathedralenbouw en verder enkel restaurants, wel 20. Vanaf de kerk de eerste twee restaurants op de rechterkant zijn bij ons favoriet. Echt van die typische bruine eetschuren waar Suske, Wiske, Lambiek, Jerommeke, Kuifje en consorten volgens mij ook nog een dubbele entrecote gegeten hebben.
Maar Jesus Eik is toch nog anderhalf uur rijden vanwaar we stonden. Dus toch maar ter plaatse bij Tante Laure gegeten. Biefstukje friet met Roquefort saus (die van mij is beter) gevolgd door een flinke ijsco.
En over de snelweg terug met een gangetje van 140. Precies om middernacht stonden we weer thuis op de oprit. Mooi dagje.
Als je een auto zoekt waarin je 5 uur kunt rijden om asperges te eten en te ontdekken dat het restaurant gesloten is en om dan in twee en een half uur over de snelweg weer naar huis te scheuren, dan zou ik geen betere auto weten dan een Fulvia coupe.